Brinsley Schwarz

Dagblad de Limburger 16-1-16

De Eurostar-trein reed maandagmiddag uit de Kanaaltunnel en de zon scheen veelbelovend over Engeland. Ik was op weg naar London om een van mijn jeugdhelden op te nemen.

Begin jaren zeventig was Brinsley Schwarz voor mij dé Engelse band. Ze speelden veel in Nederland, in Limburg bij voorbeeld in het Maasbreese Mafcentrum.

Wat was zo goed aan die groep? Ten eerste de liedjes: meestal opgewekte, korte songs met pakkende refreinen waar ik nu nóg goede zin van krijg. Punt twee: ik was kapot van alle vijf de muzikanten. Zij beheersten hun instrumenten zonder te pochen en bovendien zongen ze prachtig meerstemmig. Tot slot waren ze sympathiek en bijzonder benaderbaar. Als we wéér gingen kijken kwamen ze na afloop even buurten.

Vaak heb ik spijt gehad dat ik ooit hun LP’s wegdeed. Maar in Düsseldorf kocht ik onlangs hun vierde album uit 1972 op CD, nota bene voor € 2,95! Dat leidde meteen tot het liedje Waat duit Brinsley Schwarz noe?

Op internet ben ik gaan zoeken wat die muzikanten nog doen. Met drie groepsleden kreeg ik mailcontact, maar daarvan is alleen gitarist en naamgever Brinsley Schwarz nog actief als muzikant. Hij begeleidt nog steeds Graham Parker, waarmee hij in 1978 al op Pinkpop stond.

Ik mailde Brinsley of hij mee wilde spelen op mijn liedje en hij reageerde enthousiast. Ongelofelijk! Maandagavond kwam hij nog steeds bescheiden, zelfs verlegen over. Maar toen hij ging spelen ontdooide Brinsley. Als gitarist bleek hij alleen maar gegroeid te zijn.

Wat klonk zijn Gibson gitaar mooi en wat een kick om hem op te nemen! Op het eind van de sessie zong hij met een Engels accent zelfs nog een koortje in het Limburgs. Op de vraag die in de liedtitel wordt gesteld geeft Brinsley dus een muzikaal antwoord.

(Op de foto Brinsley Schwarz in het Mafcentrum in Maasbree. Met dank aan Marly en Louk Geraedts. Marly is het meisje met de hoed.)


 

1 Comments

  • Han van der Zijden

    Hallo Gé,

    Mijn vrouw ging vanmiddag een boodschap doen: ik kon dus een cd naar mijn keuze opzetten: het werd Nick Lowe met Party of One. Lang geleden gedraaid. Wat een lekkere muziek. Oh ja, dacht ik, Nick Lowe van Brinsley Schwarz. Zou de groep nog bestaan? Toch maar even googlen: 162.000 hits!! En op de 3e plaats Gé Reinders en Brinsley Schwarz!! Wat hebben die nou met elkaar.

    Zo kwam ik op je column van 16 januari!! De sfeer die jij omschrift rondom hun concerten herken ik helemaal: in de zeventiger jaren heb ik ze gezien in Doornroosje in Nijmegen: leuke muziek, een leuke avond. Na afloop kwam de groep gewoon een drankje doen in het café. Ik heb nog een tijdje staan babbelen met Ian Gomm!

    Ik moet nog ergens een LP hebben liggen met het nummer “what’s so funny ‘bout peace love and understanding”. Draaien doe ik ‘m niet meer: geen platenspeler meer en de lp’s liggen diep verscholen ergens op zolder.

    Gé, dank dat je me weer even terug bracht naar die tijd en naar Brinsley Schwartz!!

    Han van der Zijden.

    P.S.: toen ik jouw connectie met Brinsley Schwarz zag, heb ik ook nog jouw cd “d’n hoaf” opgezet: ook leuk, maar misschien vind ik Nick Lowe en Brinsley Schwarz toch leuker! Sorry!!

    24 januari 2016 at 22:55

Leave a comment

>