De Limburger 21 mei 2016
Van huis uit zijn het muzikanten, de Vlaamse broers Raf en Mich Walschaerts die samen het cabaretduo Kommil Foo vormen. Dat was te merken aan het handvol mooie liedjes, dat ze vorige week vrijdag in de Oranjerie zongen tijdens hun nieuwe programma Schoft. Goede teksten, verrassend gearrangeerd en perfecte samenzang. Hun hese stemmen kleuren prachtig samen.
Ik vond het zelfs jammer dat ze weinig zongen. Dat verraste me wel. Want te vaak zag ik cabaretiers die zo nodig ook nog even liedjes brachten, maar waarvan ik dan dacht: ‘Laat maar.’ Nou, bij Kommil Foo dus niet.
Er zijn daarnaast muzikanten, die effen tussen het zingen door voor cabaretier willen spelen. Ook die beschrijving ging niet op voor deze Vlaamse Reuzen. Zij brachten een doordacht geregisseerde maar ook confronterende voorstelling, die me pakte.
De eerste grote scene deed denken aan een anatomie-college, waar een professor met steriele blauwe handschoentjes uitleg gaf over De Mens. Voor mijn gevoel bleef dat de centrale vraag van de avond: wie is toch dat wezen dat vreemd gaat, dat bommen legt, dat incest pleegt, dat zich volvreet terwijl miljoenen soortgenoten creperen en dat, zelfs in de volwassen uitvoering, bij vertwijfeling nog steeds ‘Mamma’ roept? Een eenduidig antwoord werd (eigenlijk uiteraard) niet gegeven, maar wel gaven de twee onderwijzerszonen mij het troostende gevoel dat die mens veel meer is dan alleen maar een schoft. Het laatste, ijzersterke toneelbeeld zag ik de afgelopen week nog vaker voor me en erbij ik hoorde Bach’s aria ‘Erbarme dich.’
Schoft stelde wezenlijke vragen en af en toe hing er zelfs een beklemmende stilte in de zaal. Het gekke was dat ik bij een volgende scene bijna in mijn broek deed van het lachen. Toch voelde de avond als één samenhangend geheel. Dat vind ik knap.
Kommil Foo speelt niet alleen maar cabaretvoorstellingen. Volgend seizoen gaan de broers ook op tournee met een volledige band plus blazerssectie. Dat begrijp ik, want van huis uit zijn het namelijk muzikanten. Zelfs hele goede dus.
0 Comments