Regisseur

Dagblad de Limburger

Sinds anderhalf jaar werk ik met een regisseur en wel een hele goeie! Gelukkig is het een vrouw, Jessica Borst. Van vrouwen kan ik namelijk meer hebben. Dat betekent niet dat we geen hobbels tegenkomen. Een half jaar geleden geleden vond mevrouw dat ik betere liedjes moest schrijven. Ik steigerde meteen. Wat zeg ik? Ik was woedend. Wat meende die Overijselse zich wel niet? Ze zei: ‘Dit is je eerste soloprogramma en ik wil dat je de mensen pakt.’ Ja, wat moet je daar tegen inbrengen? Ik ben weer gaan schrijven en nu, achteraf, denk ik dat ze gelijk had.

Wat andere regisseurs doen weet ik niet maar wij komen nu al driekwart jaar bij elkaar, ik speel haar mijn liedjes voor en vertel de verhalen die ik daarbij bedacht heb. Jessica reageert dan. Dat is heel fijn. Ik verheug me op die repetities. Zij geeft verbanden aan. Zij ziet lijnen. Zij heeft dan ook twee studies gedaan: Nederlands én Theaterwetenschappen. Toch kun je met haar lachen.

Tegenwoordig wil ik ook af en toe modern van de Facebook zijn. We hadden goed gewerkt en ik stelde voor een selfie te maken met haar. Vergeet het maar! Jessica wil niet gefotografeerd worden. Op het hele wereldwijde web staat maar één foto van haar. Terwijl zij werkt met theatergrootheden als Sara Kroos, Brigitte Kaandorp en Guus Meeuwis.

Wat ik heel leuk vind: mijn verhalen kan ik bij Jessica uitproberen in het dialect. Zij verstaat alles en ik voel op die manier het beste hoe ik het moet zeggen. Afgelopen woensdag repeteerden we in de Q-factory, het indrukwekkende Amsterdamse complex van muziekstudio’s ontworpen door Jo Janssen Architecten uit Maastricht. Ook daar in Amsterdam te gek geoefend in het Roermonds met die Zwolse.