Pink Floyd en ik

Dagblad de Limburger 7-11-2015

Ze hebben in Maastricht gespeeld en ik was erbij. Pink Floyd trad op donderdag 25 september 1969 op in het (inmiddels afgebroken) Staargebouw. Toen was ik net zestien jaar. Hoe ik aan een kaartje kwam weet ik niet meer, maar ik ging er met de trein naar toe. Niet zo maar in mijn doordeweekse schoolkleren. Nee, ik had een hoed op. Bovendien droeg ik laarzen die een dochter van een politieman mij gegeven had. Politielaarzen en een hoed. Pink Floyd, here I come!

Natuurlijk was ik te vroeg. Op dat monumentje met die leeuwen in de hoek van het Vrijthof zat ik in de zon. Toen twee Maastrichtse meisjes me aanspraken, antwoordde ik in het Engels. Nou, blijkbaar was ik wel érg in stemming.

In mijn herinnering was het een mooi optreden. Zelfs het voorprogramma, The Dream uit Tiel met zanger Floris Kolvenbach, maakte al indruk. Maar The Floyd was helemaal té gek. Welke nummers ze speelden weet ik niet meer. Maar wel dat ze in alle hoeken van de zaal boxen hadden staan en bij sommige nummers kwam het geluid van achteren. Een orgelsolo ging zelfs helemaal rond om je heen. Pink Floyd was toen nog gewoon een vier-mans bandje met destijds nog gewoon goede muzikanten. Nu zijn het sterrennamen: Nick Mason drums, Roger Waters bas, David Gilmour gitaar en de (inmiddels overleden) toetsenist Richard Wright.

Dit was niet mijn eerste Pink Floyd-optreden. Die zomer had ik ze gezien op een driedaags festival in Engeland. Met een oudere vriend was daar ik naar toe gelift. Terugkijkend heb ik nu wel bewondering voor dat toen nog vijftienjarige menneke dat sliep in Hydepark. Maar opeens bedenk ik me ook wat dat betekent moet hebben voor mijn bezorgde vader en moeder.


 

0 Comments

Leave a comment

>