Gebed

Dagblad de Limburger 21-11-15

Uitgever Vic van de Reijt (Breda, 1950) vierde zijn afscheid in een kroeg. Uiteraard. Uitgevers zijn namelijk vaak innemend. Dit gezellige café, Kapitein Zeppos, lag in een Amsterdamse steeg met de mooie naam Gebed zonder End. 

Die naam was enerzijds toepasselijk want ondanks alle lovende afscheidswoorden bleek Vic gewoon door te werken, maar als ZZP-er. Hij verheugde zich erop dat hij nu in alle rust kon uitslapen en pas tegen de middag op kantoor zou verschijnen.

Aan de bezoekers van deze avond was echter goed te zien dat het leven zelf geen Gebed zonder End is. De ouderdom had zelfs opvallend hard toegeslagen bij de schrijvers. Het mooie vond ik dat de jaren verschillen weggewerkt leken te hebben. Het had bijna iets troostends dat zowel de grote namen als de mindere goden even grijs en gerimpeld waren. Alsof er uiteindelijk toch een soort rechtvaardigheid in het leven bestaat. Onzin natuurlijk, maar het voelde even zo.

Komt u ook altijd en overal Limbo’s tegen? Ik wel. Claire van Buren, de cafébazin, is geboren in Weert maar ze praat Venloos. Bij een van de sprekers, emeritus hoogleraar Nederlands Marita Mathijsen, meende ik ook een verdekt opgestelde zachte G te horen. Desgevraagd vertelde ze me dat ze uit Belfeld komt.

Die dag hebben mijn vrouw en ik een nieuwe reiswijze uitgeprobeerd. De laatste trein terug naar Roermond ging namelijk al om 22.38.  Om langer te kunnen blijven én de file te vermijden hadden we ’s middags op de heenreis de auto voor € 5,- bij de Park & Ride in Den Bosch neergezet en daar de Intercity gepakt. Sluitingstijd hebben we niet gehaald maar ik vond dit een mooie combi-reis om Amsterdamse feestjes te bezoeken. Want de parkeertarieven daar zijn echt een Gebed zonder End.